Dziennik pokładowy, 15 lipca

(Krótko, bo ledwo na oczy patrzę. Nadgonię, obiecuję. Miłej lektury.)

Zsiedliśmy na ląd w Norwegii. Nie padało. Był środek nocy - planowo powinniśmy w Kristiansand być o 1 30 w nocy, ale z powodu opóźnienia byliśmy tak po 3 w nocy. Dodając czas, spędzony na wyjeżdżaniu z promu, a później z portu - zrobiła się godzina 4. Na promie spaliśmy, ale nadal zmęczenie dawało znać o sobie, więc trzeba było gdzieś szybko się rozbić i zregenerować siły. Plan był taki, że zaraz z rana, tfu tfu południa, jak wstaniemy, będziemy zwiedzać miasto. Wyjechaliśmy poza jego granice, aby znaleźć miejsce dość odludne, ale nie dzicz, żeby rozbić namiot. Jechaliśmy, jechaliśmy, jechaliśmy... i cały czas nie dało się zjechać z trasy, bo domy stały przy samej drodze lub nie było drogi prowadzącej na pola.

W pewnym momencie Daniel skręcił, jest droga. Nagle nasza droga doszła do wiaduktu (byliśmy na nim) i okazało się, że to... chodnik! Tylko nie było znaków zakazu wjazdu. Jeszcze tego nam brakowało - mandatu na start. Szybko (choć chwilę trzeba było jechać pod prąd), ale nerwowo Daniel zjechał na drogę. Oboje byliśmy już padnięci. Następna droga w bok, jakieś 20 kilometrów od miasta i jazda przez tę miejscowość, żadnych polnych dróg, żadnych polan, nic. Jechaliśmy wioską, wzdłuż głównej trasy jakieś 7 kilometrów i musieliśmy wracać, bo się skończyła. Nerwy już dawały o sobie znać - nie było miło, każde z nas chciało już zamknąć oczy i odpocząć,a  tu nie ma gdzie się rozbić. Przy parkingach nie można, szukaliśmy więc czegoś innego. Nagle parking, a po drugiej stronie leśna droga, prowadząca pewnie do prywtnej posesji. Mimo to wjeżdżamy. jest nieźle - blisko parkingu i drogi - zwierzęta nie będą podchodzić zbyt blisko, jakby coś się działo, wystarczy krzyknąć i ludzie śpiący w samochodach (bo wolno) na parkingu, pomogą. W ciszy rozbiliśmy namiot, nie pamiętam ile zajęło mi zaśnięcie - sekundę czy dwie?